Den Haag door nieuwe ogen: Adnan

Mijn naam is Adnan en ik ben 34 jaar oud. Inmiddels woon ik al vier jaar in Nederland. Ik ben in Irak geboren in de prachtige stad Ninawa, die ook wel Mosoel wordt genoemd. Door Mosoel loopt de rivier de Tigris, waar vijf bruggen beide oevers van de stad verbinden. Als je van de ene kant van de stad naar de andere kant moest, ging je altijd over één van de vijf bruggen.

Mijn familie was heel liefdevol en goed naar elkaar, maar altijd druk bezig met werk, school en andere familie in de stad. Op vrijdagen kwamen er vaak familieleden bij ons  langs. Dan maakte mijn moeder speciale gerechten voor de hele familie. Wat ik nog goed herinner is dat ze maskoef maakte, in het Nederlands betekent dat meerval. Omdat ik het jongste kind was moest ik vaak de vis kopen en omdat de vismarkt aan de andere kant van de stad lag, moest ik vaak de brug over. Als kind was ik altijd blij om over de brug te lopen, het was er lekker koel en door de mensen die er waren was het er altijd gezellig. Ik maakte foto’s van het uitzicht vanaf de brug en kwam daarna heel vrolijk thuis.

Van veel mooie herinneringen en speciale mensen moest ik plotseling afscheid nemen en dat was erg zwaar

Het leven in Mosoel was goed totdat de oorlog uitbrak en ik moest vluchten. Dit was heel zwaar omdat ik mijn familie, mijn vrienden, mijn werk en de belangrijkste persoon in mijn leven, mijn moeder, achter moest laten. Van veel mooie herinneringen en speciale mensen moest ik plotseling afscheid nemen en dat was erg zwaar. Ik kwam in Nederland aan met alleen nog maar de mooie herinneringen van mijn thuisland, mijn stad en mijn thuis.

In 2017 verhuisde ik naar Den Haag. Den Haag is in vergelijking met Mosoel een kleine en totaal andere stad, maar toch zijn er veel plekken die mij herinneren aan thuis. Zo ook hier de brug bij Laakhaven (foto). Deze brug lijkt op de brug waar ik graag als kleine jongen liep. Elke keer als ik hier ben, denk ik terug aan de keren dat ik boodschappen ging halen voor mijn moeder en dit brengt mooie momenten met zich mee.

In Mosoel, mijn stad, is er door de oorlog heel veel kapot gemaakt. Dit is heel pijnlijk voor mij, want ik herken de stad niet meer. Ik mis mijn land, mijn stad en de tijd die ik daar als kind heb beleefd dan ook heel erg. Maar, het meeste mis ik mijn moeder die nu niet bij mij kan zijn. Ik hoop haar snel nog een keer te zien. In Den Haag probeer ik door te groeien en door te gaan met mijn leven. In mijn hoofd blijf ik de mooie herinneringen en momenten van vroeger hebben en dat brengt mij af en toe weer thuis, naar Mosoel.

Benieuwd naar de andere verhalen? Lees hier het verhaal van Convoi en Sahar.