Door de ogen van: Saeed Al-Gariri

Saeed Al-Gariri (57) is schrijver, dichter en gastonderzoeker aan het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis. In een café langs de Amsterdamse grachten voelt hij zich kalm en denkt daar terug aan Mukalla, een prachtige havenstad in Jemen.

‘Wanneer ik me nostalgisch voel, ga ik naar een café langs een van de grachten naast de oude, door fluisterend water omgeven grachtenpanden in Amsterdam. Daar herinner ik me mijn vrienden en onze prettige avonden in de open cafés met lekkere thee aan de zee in Mukalla, een mooie stad en zeehaven die aan de oevers van de Arabische Zee ligt.

Onze relatie met plekken heeft een sentimentele en filosofische dimensie. De Amsterdamse huizen die hun voeten in het water wassen maken me gelukkig. Terwijl ik mijn thee of cappuccino drink zie ik de witte huizen voor me die hun voeten wassen in de zee van Mukalla, haar straten, steegjes en populaire markten. Alle kleine details schijnen voor mijn ogen, het rustige leven en de vriendelijke mensen die hun geluk uit het niets maken.’

Vervreemding heeft geen zin. Alsof alles hier mij lang geleden leerde kennen of alsof ik mijn eerste stad nooit hebt verlaten.

‘In dit café aan een Amsterdamse gracht spreek ik meestal met vrienden af. Soms schrijf ik hier een gedicht, een andere keer een artikel of belangrijke plannen en ideeën voor de toekomst. Steden zijn net als vrouwen. Misschien vind je toevallig het gezicht van je moeder of geliefde in een stad. Dan zingt je hart liedjes van liefde.’

‘Kortom, ik ben hier op mijn oude plek. Ik houd van Amsterdam en wandel hier altijd rond met een spirituele intimiteit. Vervreemding heeft geen zin. Alsof alles hier mij lang geleden leerde kennen of alsof ik mijn eerste stad nooit hebt verlaten.’

Auteur: Saeed Al- Gariri

*Dit artikel verscheen eerder in VluchtelingenWerk Magazine van VluchtelingenWerk Nederland.