Palestijnse jongeren over de catastrofe van 1948

In 1947 besluiten de Verenigde Naties, mede door de massamoord op bijna 6 miljoen Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog, dat er in het toenmalige Palestina een Joodse en een Palestijnse staat moeten komen. Zowel de Arabische inwoners van Palestina als de Arabische landen eromheen zijn hier fel op tegen. Eén dag nadat de Joodse leiders op 14 mei 1948 de staat Israël uitroepen, vallen troepen uit Egypte, Irak, Syrië, Jordanië en Libië de pasgeboren staat binnen: het begin van de eerste Arabisch-Israëlische oorlog.

Als gevolg van de oorlog ontvluchten volgens de VN 711.000 Palestijnen hun dorpen en steden. Zij komen terecht in landen als Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte, waar velen tot op de dag van vandaag verblijven. Een deel van de vluchtelingen keert terug naar hun woonplaatsen in wat inmiddels Israël heet. Het verdrijven van Palestijnen uit hun dorpen een steden wordt in het Arabisch ‘nakba’ (catastrofe) genoemd. Onze partner One World vroeg Palestijnse jongeren wat deze historische gebeurtenis voor hen betekent en hoe dit doorwerkt in het heden.

Aiham al Saadi is een van de mensen die tot de vaste ‘collectie’ van het Humanity House behoren. Aihams opa ontvluchtte in 1948 het geweld in Palestina –het huidige Israël- en kwam in Syrië terecht. Daar werd 40 jaar later zijn kleinzoon Aiham geboren. Als Palestijnse vluchteling krijgt hij geen Syrisch paspoort. Aiham is staatloos en dat heeft grote invloed op zijn leven.

Bron: One World